Drööm un Vertellen

Dat bün ik: In de Kriegswirren in‘t Johr 1942 keem ik in Westerrönfeld op düsse wunnerschöne Welt. In miene Kinnertiet worr bi uns to Huus keen Platt snackt, „anners kummt de Jung in de School nich trecht“, menen miene Öllern. Bi de öllere Generatschoon, unse Navers un vör allen bi miene Grootöllern, worr aver platt snackt. In de Tieden heff ik al markt, dat düsse Spraak wat Besünneres un sowat vun humorvull is un ik nich mehr vun ehr laten kunn, blots snacken dorv ik ehr nich. Dat schull sik aver ännern, as ik mit miene School- un Berufsutbillen afslaten harr un miene eerste Busteed as „Buföhrer“ kreeg. Miene Anwiesens heff ik dor noch op hoochdüütsch maakt, platt kunn ik ja noch nich so recht. Ik wull ja ok glieks vun Anfang an kloormaken, wer hier dat Seggen hett. Dat güng aver böös in de Büx. De domalige Polier, he weer kort vör sien Rente, see to mi, „ohn Platt kümmst du hier nich wiet un denn büst noch so‘n jungen Snösel!“ Ik heff lang bruukt, üm den Freden wedder hertostellen un wi sünd laterhen doch noch Frünnen worrn. De gröttste Deel vun miene Busteden legen in Hamborg. So heff ik veel vun dat Hamborger Platt: „Barmbek-basch“ un „Finkwarder“, mitkregen, ehr ik denn trüch in den Kreis Rendsborg/Eckernföör un na Warder in den Rohstand güng.
weniger